در واقع صدا سازی هنر بازآفرینی برخی از جلوه‌های صوتی، مثل صدای قدم زدن و دویدن و شکستن و هماهنگ کردن آنها با تصاویر فیلم را صدا سازی (انگلیسی: Foley‎) می‌گویند.

از دهه ۱۹۳۰ تا کنون، کار هنرمندان صدا سازی بخش مهمی از حاشیه صوتی تمام فیلم‌ها را تشکیل داده‌است. در کل کار صداسازان، یکی از مراحل پس از تولید و استودیویی برای ایجاد جلوه‌های صوتی برای فیلم، آثار تلویزیونی و تولیدات رادیویی است.

آنها با استفاده از انواع کفش و وسایلی چون سپر و گلگیر خودرو، بشقاب، لیوان، صندلی و هر وسیله‌ای که بتوان در خرده‌ریزها و در کنار خیابان پیدا کرد، تمام صداهای موجود در یک محصول را ایجاد کرده و گاهی برای افزایش حس دراماتیک، این اصوات را تقویت کرده و چاشنی‌هایی به آن می‌افزایند.

صدا سازی و ایجاد صداهایی مانند موتور ماشین، انفجار و اصوات مکانیکی و فنی دیگر که در استودیو امکان‌پذیر نیست-مانند منفجر شدن و فروریختن یک ساختمان یا راندن اتوموبیل- و همچنین صدای پرندگان، صداهای لیزری، پارس سگ و طوفان کار صداسازان نیست. این موارد در حیطه کار متخصص جلوه‌های ویژه صوتی است

طراحی صدا و صدا سازی (به انگلیسی: Sound design)‏

فرایند مشخص کردن، تهیه، تغییر یا تولید عناصر صوتی است که در رشته‌های گوناگونی مانند فیلم‌سازی، برنامه تلویزیونی، تئاتر، ضبط و نشر آواها، کنسرت موسیقی، هنر صدا، پس‌تولید، رادیو و بازی ویدئویی و توسعه نرم‌افزار استفاده می‌شود. طراحی صدا اغلب شامل تغییر صداهای پیش‌تر تهیه شده یا ضبط شده مانند جلوه‌های صوتی و گفتگو است. در برخی موارد ممکن است شامل تهیه یا دستکاری صداها برای ایجاد اثر مورد نظر نیز بشود. «طراح صدا» هنرمندی است که کار طراحی صدا را انجام می‌دهد.

آوازه‌خوانان هر کدام به تناسب فرهنگ و ملیت، گونه‌ای از موسیقی را اجرا می‌کنند که آواز نامیده می‌شود و ممکن است با همراهی یا بدون همراهی ساز باشد.

عمل آوازه‌خوانی معمولاً توسط گروهی از موسیقی‌دانان مانند گروه کری با صداهایی در محدوده‌های متفاوت، یا در کنار مجموعه‌ای از نوازندگان نظیر یک گروه راک یا گروه باروک انجام می‌شود.

از بسیاری جهات آواز انسانی را می‌توان شکلی از سخن‌گفتن دانست. تقریباً هر کس که حرف می‌زند می‌تواند آواز هم بخواند. اما آواز خواندن برای کسانی که تارهای صوتی شان آسیب جدی دیده است یا دچار فلجی در یکی یا هر دو تارهای صوتی هستند، ممکن نیست.

آوازه‌خوانی ممکن است رسمی یا غیر رسمی باشد، از پیش معلوم باشد یا بداهه‌خوانی شود. آواز خواندن ممکن است برای لذت، آسایش، آیین، آموزش یا برای منافع مادی انجام شود.

مهارت در آواز خواندن تنها با صرف زمان، آموزش، کار و تمرین منظم ممکن می‌شود.

بهترین شیوه ی تنفس

یکی از بهترین شیوه های تنفس صحیح برای خوانندگی درست و اصولی، تنفس دیافراگمی است. تنفس دیافراگمی با استفاده پرده دیافراگم انجام می شود.

آوازه‌خوانان حرفه‌ای اغلب در یک سبک موسیقی فعالیت می‌کنند؛ مثلاً موسیقی کلاسیک یا راک و زیر نظر معلمان و مربیانِ آواز آموزش می‌بینند.

برای اینکه خواننده بتواند از حداکثر ظرفیت و توانایی های خود در خوانندگی استفاده کند، به سراغ مربیان صداسازی می رود.

همخوان‌ها نمی‌توانند به‌تنهایی تلفظ شوند چون در هنگام تولید (در گذر از اندام‌های گویایی) به مانع برخورد می‌کنند و در نتیجه آوای تازه‌ای به آن افزوده می‌شود.^[۱]

به عبارت دیگر، در دانش آواشناسی، همخوان یک صدای گفتاری است که با بسته‌شدن کامل یا جزئی از مجرای صوتی فوقانی ایجاد می‌گردد. مجرای صوتی فوقانی به قسمتی از مجرای صوتی گفته می‌شود که بالاتر از حنجره قرار دارد.

همخوان‌ها با توجه به شش شاخصهٔ سازوکارهای جریان هوا، واک، وضعیت نرمکام، مرکزی بودن/کناری بودن، جایگاه تولید و شیوه تولید توصیف می‌شوند.^[۲]

از آن‌جایی که شمار صداهای همخوان در زبان‌های دنیا بسیار بیشتر از تعداد حروف همخوان در هر الفبایی است، زبان‌شناسان سامانه‌هایی ایجاد کرده‌اند مانند الفبای آواشناسی بین‌المللی (IPA) تا برای هر همخوانِ مشخص یک نماد تعیین کنند. درواقع، الفبای لاتین، که برای نوشتن انگلیسی و الفبای بسیاری از زبان‌های دیگر استفاده می‌شود، حروف همخوان کمتری نسبت به صداهای همخوان موجود دارد؛ بنابراین، تعدادی دونگاره مثل “ch”, “th”, “sh” و “zh” برای توسعهٔ الفبای آن استفاده می‌شوند و بعضی دونگاره‌ها بیش از یک همخوان را نمایش می‌دهند؛ مانند تفاوت تلفظ حروف “th” در دو واژهٔ “thing” و “this”.^[۳]